Można się tutaj jedynie posiłkować zwolnieniem lekarskim, którego długość jest warunkowana stanem zdrowia pracownicy po poronieniu oraz indywidualnej woli lekarza. W uchwale SN z 10 stycznia 1979 r., III PZP 19/78, (OSNCP 1979, nr 5, poz. 99) przyjęto, że poronienie jako następstwo wysiłku fizycznego pracownicy w związku z pracą
Nie mam telewizji. Siłą rzeczy omija mnie tradycyjny spot reklamowy. I dobrze, bo szkoda marnować swój czas na te głupoty. Jeśli jednak czasem jestem u kogoś, kto właśnie ogląda telewizję i mogę sobie podejrzeć reklamy, to zawsze trafiam na coś inspirującego lub śmiesznego. Tym razem natchnieniem do wpisu była reklama Vics: Mama nie bierze zwolnienia. Nie mam nic przeciwko produktowi. Staram się na blogu nie polecać leków, ale nie będę ukrywać: zdarzyło mi się kupić produkty marki Vicks. Nie dostanie się też twórcom reklamy. Jakby nie było, przedstawili rzeczywistość. Faktycznie, kobiety często nie mogę skorzystać ze zwolnienia, ale chyba częściej po prostu nie chcą. I to im się dostanie bura, a przy okazji mi też. Kobieta nie chce pozwolić sobie na słabość Na początek weźmy pod analizę stereotypowego, chorego mężczyznę. Według memów i kobiecych opowieści, taki lekko przeziębiony misiaczek zamienia się w umierającego marudę. Żartobliwie narzekamy na ich zachowanie, ale skaczemy wokół nich, to podając herbatkę, to gotując rosołek, to głaskając po główce. Taki stereotypowy pan swoje wyleży i wyzdrowieje, a kobieta? Z życia chorej Sara: -Co robisz? Odpoczywasz? -No, tak, tak. Tylko wstałam na chwilę zmywanie wstawić i pralkę załadować. Przy okazji może odkurzę. Oj, trochę mi się w głowie zakręciło, ale jeszcze dokończę ten projekt. No, nie krzycz na mnie! Przecież leżę! Tylko wstałam powiesić pranie. No przecież nie może zostać w pralce, a ty późno wrócisz. Tak, już wracam do łóżka. Może umyję podłogę, eee, jednak nie dam rady. No, już leżę! Serio!. Czemu jest nam tak trudno przyznać się do własnej słabości? Czy to kwestia feministycznej propagandy pod tytułem: Jak trzeba, to i sama wniosę lodówkę? Zdaję sobie sprawę, że są na tym świecie samotne matki, które nie mają nikogo do pomocy. Albo takie, których mężowie tylko biorą, a jedyną pomoc jaką oferują, to omiatanie wzrokiem kurzy leżąc na kanapie. Ja jednak znam pełno mężczyzn, którzy do swoich kobiet podchodzą z miłością i troską. A jak nie ma tego faceta, to przecież jest też rodzina i przyjaciela. Dlaczego nie chcemy pozwolić sobie pomóc? Nie jest łatwo, ale się uczę! Staram się zaakceptować to, że nie jestem w stanie teraz zrobić wszystkiego. W najgorszych momentach, gdy nie byłam w stanie się podnieść z łóżka, dzwoniłam do rodziny i pytałam, czy mogą wziąć do siebie chociaż na kilka godzin. Nie dlatego, że miałam jej dosyć. Raczej czułam przymus by wymyślić jej jakąś zabawę inną niż oglądanie bajek. Z ciocią przynajmniej przewiezie się po mieście, odwiedzi babcię, wróci do domu wybawiona i szczęśliwa. Mam taki charakter, że w trudnych sytuacjach zamykam się w sobie. Zazwyczaj dopiero po jakimś czasie jestem gotowa “przegadać” temat. Dużo wysiłku kosztuje mnie dzwonienie do rodziny, przyjaciół i po prostu rozmawianie. O tym, że coś boli, że coś jest nie tak. Czasem wręcz robię to specjalnie, trochę wbrew sobie, ale widzę, że otwiera mnie to na innych. Wychodzę ze swojej skorupy i już nie spinam się się, gdy ktoś chce mnie przytulić. Wychodzę z cichego zainteresowania, czyli “widzę, że coś ci jest, ale nie będę się narzucać” i coraz łatwiej przejawiać mi aktywną życzliwość. Ale najpierw musiałam sama sobie pozwolić “iść na zwolnienie”. Baby, a właściwie panowie też, pozwólmy sobie na słabość i przyjmijmy pomoc od innych. W końcu jesteśmy tylko ludźmi. Sara Na co dzień szczęśliwa żona i mama Mai i Lei, które są uczestniczkami wielu wydarzeń z tej strony. Zawodowo spełnia się jako account manager i copywriter. Na swoim blogu uchyla wam rąbka tajemnicy swojego prywatnego życia oraz dzieli się tym co powinno was zainteresować.Zwolnienia przeważają w wielu branżach (bez względu na wielkość przedsiębiorstwa), w tym w usługach i budownictwie. We wrześniu blisko o jedną czwartą zwiększyła się liczba nowo zarejestrowanych bezrobotnych. Rok do roku o 20 proc. zmniejszyła się liczba zgłaszanych miejsc pracy. Zdecydowana większość przedsiębiorców
Wstałam z ogromnym bólem głowy, cały czas przechodziły mnie dreszcze. Wiedziałam, że tak złe samopoczucie oznacza jedno ‒ chorobę, która niepotrzebnie wprosiła się do mojego domu. „Akurat w momencie, kiedy miałam jechać na szkolenie?!“ – pytałam samą siebie. Dzieci przeziębione, maż w pracy. Zastanawiałam się, jak przeżyć cały dzień, skoro wyjście spod kołdry to dla mnie taki wyczyn, jak wejście na Mount Everest. – Kochanie ja zostanę w domu ‒ oznajmił mój mąż. ‒ Połóż się, a ja się wszystkim zajmę. A ty leż i odpoczywaj. Kochany jest, prawda? No i jak powiedział, tak zrobił. Zajął się dziećmi, wyszedł na spacer, usmażył pyszne placki z jabłkami, które wypełniły mój wygłodzony żołądek (swoją drogą ‒ całkiem dobrze gotuje, dlaczego częściej nie ujawnia swoich telnetów kulinarnych?). Mało tego – posprzątał dom. A w międzyczasie przynosił mi gorącą herbatę z cytryną i z wielką czułością sprawdzał moje samopoczucie. Cudowny obrazek. Prawda? Jednak z żalem muszę przyznać, że tym razem nieprawdziwy. Jak było? Mąż akurat nie mógł wziąć wolnego. Na babcie czy ciotki nie mogłam liczyć. Mało tego, Wik był przeziębiony, więc został ze mną w domu, a jak chory, to nie sposób się z nim dogadać (muchy w nosie). Jakby tego było mało – do grona maruderów dołączył Adaś, który cierpiał z powodu ząbkowania i jednym możliwym pocieszeniem były ręce mamy. W tych wszystkich niesprzyjających okolicznościach, pozostawiona na pastwę losu, zostałam ja. Z 39 stopniową gorączką gotująca obiad i zmieniająca pieluchy. Dla moich dzieci to, że „mama się źle czuje” i „musi leżeć w łóżku“ jest czymś abstrakcyjnym. Jak dotknięcie ręką księżyca (nie wiem czy to dobre porównanie). Owszem, moje dzieci mają zdolność empatii, ale krótkoterminową. Dokładniej ‒ włącza im się ona na 5 minut, po których znowu słyszę: „mamo, siusiu!” „mamo, jeść”, „mamo, pobaw się ze mną“. Pewnie ta sytuacja ‒ droga Mamo ‒ nie jest ci obca. Ile razy musiałaś zmagać się z chorobą i „ogarnianiem” całego domu? Ile razy mówiłaś, że jest ci źle, czujesz się podle i nie masz dzisiaj siły na zajmowaniem się domem, dziećmi… sobą. Ale nie masz urlopu. Bo, jak mówi slogan z pewnej reklamy: „Mamy nie chorują”. Tego typu reklama jest krzywdząca dla nas ‒ kobiet i pokazuje, w jaki sposób jesteśmy odbierane przez społeczeństwo – mama ‒ siłaczka. Da radę!. Nie możesz chorować, brać zwolnienia. Masz być zaprogramowana jak robot, który pozbawiany jest jakikolwiek odczuć i słabszych momentów. Nawet podczas porodu, kiedy mówisz, że cię boli. Kiedy dzielisz się swoim przeczuciem, że cała akcja porodowa skończy się źle. Pielęgniarki zazwyczaj to ignorują, co powoduje, że czujesz się odarta z godności. Smutne jest to, że często największe trudności ze zrozumieniem kobiety mają inne kobiety… Inaczej odbierani są mężczyźni. Oni mogą, mają prawo chorować. Powtarza się, że „mężczyźni w trakcie choroby są jak dzieci”. Tłumaczy się, a raczej usprawiedliwia ich pieszczenie się ze sobą, bo samiec alfa nie choruje, tylko walczy o przeżycie :). My, jako dobre partnerki/żony, dajemy im prawo do „wychorowania się”. Przejmujemy wszystkie obowiązki, rezygnujesz ze spotkań, tłumacząc: „Mój stary jest chory”, a w odpowiedzi widzisz ironiczny uśmiech i słyszysz rozumiejące: „Aaa wiem, współczuję”. Wydaje mi się, że nadal króluje obraz Matki-Siłaczki, która wszystko udźwignie i wszystkiemu podoła. I zapewne tak jest, tylko czasami nawet najlepszemu bohaterowi potrzebna jest przerwa. Prawda? Kilka lat temu w telewizji pojawiła się reklama z hasłem idealnie podsumowującym oczekiwania wobec matek. Brzmiało ono: Mamy nie biorą zwolnienia. (REUPLOAD) Reklama Vicks - Mamy nie biorą zwolnienia (Wersja 15 Sek.) z 2016 (PROSZĘ NIE HEJTOWAĆ) Watch on.Pandemia koronawirusa i łatwość w dostępie do tzw. teleporad oraz kwitnący w internecie handel zwolnieniami w ogromnym stopniu przyczyniły się do tego, że pracownicy chętnie biorą lewe L-4. Na Kujawach i Pomorzu kobieta była "chora", a m.in. prowadziła zajęcia fitness i naukę tańca.
xakIk.