Subiektywista może twierdzić, że prawo moralne to tak naprawdę sprawa naturalnego instynktu. To instynkt sprawia, że zwierzęta zachowują się we właściwy dla nich sposób. Tak samo człowiek wyposażony jest w różne instynkty, które kierują jego działaniem. Jakie instynkty mogłyby odpowiadać za to, co nazywamy moralnością? Na przykład stadny, macierzyński, seksualny. Jak działa instynkt? Sprawia on, że odczuwamy silne pragnienie, aby postąpić w pewien konkretny sposób. Na przykład instynkt stadny będzie w nas powodował silne pragnienie pomocy innemu człowiekowi w potrzebie, a macierzyński wywołuje nieodpartą chęć opieki i troski o swoje potomstwo. Clive Staples Lewis zwracał jednak uwagę, że czym innym jest pragnienie niesienia pomocy w określonej sytuacji, a czym innym uczucie, że powinniśmy komuś pomóc niezależnie od tego, czy chcemy to zrobić, czy nie. Oprócz instynktu stadnego działa w nas także instynkt samozachowawczy. W tej samej sytuacji działają więc dwa instynkty, dwa różne pragnienia, ale jest jeszcze coś zupełnie innego: Załóżmy, że słyszysz wołanie o pomoc osoby będącej w niebezpieczeństwie. Prawdopodobnie odczujesz wtedy dwa pragnienia – jedno będzie pragnieniem udzielenia pomocy (wynikającym z naszego instynktu stadnego), drugie pragnieniem uniknięcia niebezpieczeństwa (wynikającym z instynktu samozachowawczego). Obok tych dwóch impulsów znajdziesz w sobie coś trzeciego, co mówi, żeby pójść za impulsem niesienia pomocy, natomiast impuls ucieczki stłumić. To coś, co rozsądza pomiędzy dwoma instynktami i decyduje, który z nich jest pożądany, nie może samo być jednym z nich1Clive Staples Lewis, Chrześcijaństwo po prostu, tłum. Piotr Szymczak, Media Rodzina, Poznań 2002, s. 23-24. . W sytuacji, gdy pomoc innemu może zagrozić naszemu życiu, oprócz dwóch rożnych instynktownych uczuć – chęci pomocy i obawy o swoje życie – pojawia się coś jeszcze. To coś domaga się wybrania realizacji instynktu nakazującego niesienia pomocy oraz stłumienia instynktu samozachowawczego. Mamy więc dwa naturalne instynkty, dwa przeciwne pragnienia, każde z nich domaga się realizacji i stłumienia tego drugiego. A jednak istnieje jeszcze coś i to coś nie jest żadnym z tych instynktów. To coś nakazuje wybrać jeden z nich. Samo jest więc czymś zupełnie innym, należy do innego rodzaju niż instynkty. Tym czymś jest właśnie prawo moralne, które nakazuje wybranie realizacji tego, a nie innego instynktu. Same instynkty nie odpowiadają za odczucie, że jakieś działanie jest słuszne. Lewis odwoływał się do metafory klawiszy fortepianu (instynktów) i nut (prawa moralnego): Równie dobrze można twierdzić, że nuty, które w danej chwili każą naciskać ten, a nie inny klawisz fortepianu, same są jednym z klawiszy. Prawo moralne podaje melodię, którą mamy grać – nasze instynkty to jedynie klawisze fortepianu2Tamże, s. 24. . Ale może po prostu to silniejszy instynkt wygrywa? W rzeczywistych sytuacjach, na co Lewis zwracał uwagę, okazuje się, że prawo moralne nakazuje wybrać realizację słabszego instynktu. Gdy ktoś tonie, możemy pójść za silniejszym instynktem samozachowawczym albo pomóc tonącemu, choć bardziej pragnęlibyśmy nie narażać swojego życia. Prawo moralne domaga się udzielenia pomocy, czyli opowiedzenia się po stronie instynktu słabszego. Niezależnie od naszych instynktownych pragnień uczucie związane z prawem moralnym wskazuje wybór tego, co właściwe i słuszne, a nie tego, co akurat silniej odczuwane. Postępowanie słuszne i niesłuszne nie opiera się więc na żadnym biologicznym instynkcie. Ale może istnieje taki instynkt biologiczny, który jest naczelną zasadą postępowania, który zawsze bezwarunkowo należy realizować i to właśnie do niego sprowadza się prawo moralne? Postępowanie zgodnie z nim zawsze odczuwalibyśmy jako słuszne. Zdaniem Lewisa nie istnieje żaden taki instynkt i to niezależnie od tego, z jak wzniosłymi uczuciami miałby być kojarzony. Błędem jest sądzić, że niektóre z naszych impulsów – powiedzmy miłość macierzyńska czy patriotyzm – są dobre, inne zaś, jak seks czy instynkt walki, są złe. Możemy jedynie stwierdzić, że sytuacje, w których instynkt walki czy pożądanie seksualne powinny zostać powściągnięte, zdarzają się częściej niż takie, w których powściągnąć należy miłość macierzyńską czy patriotyzm3Tamże, s. 24-25.. Niekiedy obowiązkiem małżonka jest rozbudzać instynkt płciowy, a nieraz tłumić. Żołnierz powinien czasami rozbudzać skłonność do walki, a innym razem ją hamować. Są sytuacje, gdy miłość matczyna może prowadzić do niesprawiedliwego traktowania innych lub do szkodzenia własnemu dziecku. Miłość do ojczyzny może przyczyniać się do niesprawiedliwego traktowania ojczyzn innych ludzi. Żaden z tych instynktów nie jest zatem wyznacznikiem tego, co moralne. Prawo moralne nie jest więc żadnym pojedynczym instynktem. Prawo moralne kieruje instynktami.

Fot. Fotolia Niezależnie od regionu i kultury ludzie przestrzegają podobnych podstawowych reguł życia społecznego. Za dobre uważane są lojalność wobec grupy i rodziny, odwaga czy sprawiedliwy podział dóbr i szacunek dla z University of Oxford przeanalizowali etnograficzne źródła z 60 krajów, aby odpowiedzieć na pytanie, czy moralne reguły mają charakter uniwersalny, czy też zależą od danej społeczności. Okazało się, że niezależnie od kultury, za moralne ludzie uważają pomoc rodzinie, grupie, odwdzięczanie się za przysługi, odwagę, specjalny wzgląd na zwierzchników, uczciwy podział dóbr i poszanowanie dla cudzej własności. „Debata między moralnymi relatywistami i uniwersalistami trwa od wieków, ale teraz mamy pewne odpowiedzi. Ludzie w każdym miejscu świata spotykają się z podobnymi problemami społecznymi i używają podobnych zestawów moralnych zasad, aby sobie z nimi radzić. Jak badacze przewidywali, znalezione siedem podstawowych zasad wydaje się działać uniwersalnie w różnych kulturach. Wszyscy, wszędzie podzielają wspólny moralny kodeks. Wszyscy zgadzają się, że współpraca czy dbanie o wspólne dobro to dobre rzeczy” - opowiada Oliver Scott Curry, główny autor pracy opublikowanej w piśmie „Current Anthropology”. Badacze odkryli jednocześnie, że moralność wyewoluowała, aby promować współpracę. Ponieważ istnieją różne formy współpracy, powstały różne zasady moralne. Na przykład szczególna potrzeba współpracy z najbliższymi wymaga dbania o rodzinę. Korzyści z relacji z innymi powodują, że ludzie łączą się w grupy, cenią solidarność i lojalność. Wymiana społeczna wymaga zaufania do innych czy odwzajemnianie pomocy i zależnie od sytuacji rodzi poczucie winy, wdzięczność, nakazuje naprawiać zło i wybaczać. Z rozwiązywaniem konfliktów wiąże się natomiast męstwo, odwaga i hojność, a także szacunek dla osób stojących wyżej w hierarchii, uczciwy podział zasobów i poszanowanie własności. Badanie pokazało, że w każdej kulturze zasady te były uważane za moralnie dobre, że występowały one w większości uwzględnionych grup i żadna społeczność nie uznawała tych zasad za złe. Reguły te występowały przy tym z podobną częstością na wszystkich kontynentach. Naukowcy podają przykłady tego typu zasad. I tak w rejonie Amhara w Etiopii lekceważenie zobowiązań rodzinnych jest uznawane za haniebny występek wskazujący na zły charakter. W Korei bardzo ważna jest np. współpraca między sąsiadami i utrzymywanie wysokiego poziomu solidarności w grupach. Indyjski lud Garo bardzo ceni wdzięczność, którą obserwuje się na różnych etapach życia. Wśród Masajów cienione są cechy wojowników, takie jak zdolność do poświęceń dla grupy czy odwaga. Ludy Bemba w Zambii wykazują głęboki szacunek dla starszych i ich autorytetu. Kapaku, żyjący w indonezyjskiej prowincji Papua, mają zasadę nazywaną „uta-uta” („pół - pół”), która oznacza sprawiedliwy podział. Z kolei u ludu Tarahumara żyjącego w meksykańskim stanie Chihuahua podstawą wszelkich relacji jest poszanowanie własności. Choć wszystkie społeczności zgadzały się co do moralnych zasad, to jednak różniły się pod względem wagi nadawanej różnym regułom. „Mamy nadzieję, że to badanie pomoże w promowaniu wzajemnego zrozumienia między ludźmi z różnych kultur i docenieniu tego, co nas łączy, a także różnic między nami” - podkreśla dr Curry. Więcej informacji: (PAP) mat/ agt/

Moralność jest zbiorem norm i wartości danej osoby. Obejmuje indywidualne poglądy na temat dobra i zła, na temat tego, jak należy się i nie powinno zachowywać w różnych sytuacjach. Każda osoba ma własne kryteria moralne. To, co wydaje się normalne, jest całkowicie nie do zaakceptowania dla drugiego.

Subiektywista może twierdzić, że rozróżnienie na dobre i złe tak naprawdę sprowadza się do tego, co dogodne dla poszczególnych ludzi albo co korzystne dla społeczeństwa lub ludzkości jako takiej. Pierwsze z tych wyjaśnień – moralne jest to, co dana osoba uznaje za dogodne dla niej – nie zgadza się z faktami. Jak zauważał Clive Staples Lewis, czasami korzystne są dla nas zachowania, które sami określilibyśmy jako złe: Na wojnie każda ze stron może uważać zdrajcę w szeregach wroga za osobę bardzo użyteczną. Ale choć korzysta z jej usług i płaci jej, to przecież i tak uważa ją za kanalię1Clive Staples Lewis, Chrześcijaństwo po prostu, tłum. Piotr Szymczak, Media Rodzina, Poznań 2002, s. 31. . Czyli czyjeś zachowania, które są dla nas korzystne, możemy uważać za niemoralne. Nie utożsamiamy więc moralności czyjegoś zachowania z jego użytecznością dla nas. A jeśli chodzi o nasze własne zachowanie? Czy zawsze za moralne będziesz uważał to, co dla ciebie wygodniejsze, co wiąże się z przyjemnościami czy innymi korzyściami? Nie. Bo przecież za zachowanie przyzwoite uznasz sytuacje, gdy: sumiennie odrabiasz lekcje, zamiast pójść na skróty i ściągnąć zadanie, zostawisz dziewczynę w spokoju, chociaż masz na nią chrapkę […], dotrzymujesz niewygodnych obietnic albo mówisz prawdę, choćbyś miał przy tym wyjść na durnia2Tamże, s. 31. . Ściągnięcie zadania domowego jest łatwiejsze niż jego samodzielne odrobienie, a jednak nikt nie uzna, że takie pójście na skróty jest moralne. Przykłady tego typu można mnożyć. Są więc sytuacje, w których to, co moralne, jest zupełnie czymś innym, niż to, co korzystne. W myśl drugiego wyjaśnienia: że moralne jest to, co korzystne dla społeczeństwa lub ludzkości jako takiej ‒ można powiedzieć, że rzeczywiście lepiej, a nawet wyśmienicie żyłoby się ludziom, gdyby wszystkie jednostki, grupy społeczne, narody traktowały się w sposób sprawiedliwy, uczciwy, po prostu fair. Czy to jednak wyjaśnia, skąd wzięło się nasze rozróżnienie dobra i zła? Nie. Ponieważ wciąż ktoś może zapytać, dlaczego miałby się w swoim zachowaniu kierować dobrem społeczeństwa czy ludzkości, nawet jeśli dane działanie korzystne dla społeczeństwa nie jest korzystne dla tej osoby. Jeśli odpowiemy: „ponieważ trzeba robić to, co korzystne dla społeczeństwa”, to stwierdzamy jedynie: trzeba robić to, co korzystne dla społeczeństwa, bo trzeba robić to, co korzystne dla społeczeństwa. Subiektywista, który daje taką odpowiedź, popada w błędne koło, czyli niczego nie wyjaśnia. Jak pisał Lewis: Skoro pytamy: „Dlaczego mam być niesamolubny?”, a ty odpowiadasz: „Bo to jest dobre dla społeczeństwa”, możemy zapytać: „A dlaczego miałoby mnie obchodzić dobro społeczeństwa, jeśli coś nie popłaca mi osobiście?”. Wówczas musisz stwierdzić: „Bo nie można być samolubnym” – czyli wracamy do punktu wyjścia3Tamże, s. 32. . To fakt, że moralne zachowanie jest społecznie korzystne. Powtórzy: to fakt. Sam ten fakt nie jest jednak wyjaśnieniem. To on może być wyjaśniany. Możemy pytać: dlaczego moralne zachowanie jest korzystne dla społeczeństwa? Ale jeśli traktujemy sam ten fakt jako wyjaśnienie tego, dlaczego należy zachowywać się w określony sposób (niesamolubnie), to wciąż nie wiadomo, dlaczego należy przejmować się dobrem społeczeństwa. Stwierdzamy, że trzeba się zachowywać moralnie (w sposób korzystny dla społeczeństwa), bo to jest moralne (korzystne dla społeczeństwa): kiedy ktoś pyta, po co mamy się zachowywać przyzwoicie, nie ma potrzeby odpowiadać „żeby odniosło z tego korzyść społeczeństwo”, bo działanie na korzyść społeczeństwa, innymi słowy bycie niesamolubnym (w końcu „społeczeństwo” to tyle co „inni ludzie”), to jedna z rzeczy, na których opiera się przyzwoite zachowanie. Stwierdzamy więc, że przyzwoite zachowanie to przyzwoite zachowanie4Tamże, s. 32. . Aby wyjść z tego błędnego koła, należy uznać, że prawo moralne jest niedefiniowalne przez odwołanie do tego, co społecznie korzystne.

CO TO JEST KARTA WARSZAWIANKI / KARTA WARSZAWIAKA, KARTA MŁODEJ WARSZAWIANKI / KARTA MŁODEGO WARSZAWIAKA? Karta warszawianki/ Karta warszawiaka i Karta młodej warszawianki/ Karta młodego warszawiaka to oferta zniżek transportowych, kulturalnych, edukacyjnych oraz sportowych stolicy. Uprawnienie (tzw. e-hologram) wgrywane jest na Spersonalizowaną Warszawską Kartę Miejską (SWKM) lub

Co jest moralnie gotowe? Musiałeś słyszał od znajomych lubznajomy wymówka "Nie jestem gotowa na to moralnie". Ale co to znaczy być przygotowanym moralnie, czy nie jest gotowe? Z jakiegoś powodu jest to moralny, a nie jakaś nieuprzejmość, najczęściej powodem odmowy podjęcia działań, czasem niezbędnych ...Ze względu na stałą dzielnośćbyło zamieszanie: wielu ludzi postrzega moralność i moralność jako synonimy. "To niemoralne i niemoralne", ktoś woła, a słuchacze myślą: "To tak! Wstyd ... "Tymczasem synonim" moralności "nie jest" moralnością ", to jest nie wewnętrznym nastawieniem do życia sumieniem, ale" chce ", gotowości do działania. Tak więc, niemoralne - to oznacza i wykroczenia Weźmy, na przykład, cudzołóstwo. Jest niemoralny, ale nie niemoralny. Nierzadko jest gotowość do zmiany, czyli niezdolność do powściągliwości, do czynienia z uczuciami lub do nawiązania nowych relacji dopiero po zakończeniu poprzednich. Łatwiej jest przypomnieć sobie różnice, a w konsekwencji użyj słów zgodnie z ich przeznaczeniem na przykład wojskowy. Jest taki idiom: "Armia jest zdezorientowana". Jest używany do opisu sytuacji, w której żołnierze, ze względu na okoliczności, znaczne straty bojowe lub przed wyższymi siłami wroga, tracą zdolność do działania w sposób zorganizowany, składają się, a czasami uciekają. I znowu do różnicy moralności z moralności: łupanie, akty się, jest niemoralne, ponieważ jest haniebne (bez skrupułów), aby wykorzystać tę przewagę, aby kraść, łupać i gotowy Teraz, gdy ujemne wartości są brane pod uwagę,łatwo jest rozważyć pozytywne. Osoba widzi cel, osoba oblicza siłę, osoba podejmuje decyzję. Gotowość moralna oznacza, że ​​jednostka jest w pełni świadoma znaczenia rzekomego działania i odpowiedzialności za nią, ważyła zalety i wady i doszła do wniosku, że można podjąć konkretny akt lub przedsiębiorstwo. Moralnie gotowy - tak mówimy sobie, strojąc zwycięstwo, a nie tylko uczestnictwo. Chociaż ... "moralnie niezdolny" może być słyszany znacznie częściej. Po prostu dlatego, że ktoś, kto chce robić, robi, bez ostrzeżenia. Człowiek słabo - chce, przeciwnie, próbuje jakoś usprawiedliwić siebie, w tym przypadku - za pomocą pięknej kombinacji wyrazów. CVgq.

oojful5z6v.pages.dev/72

oojful5z6v.pages.dev/72

oojful5z6v.pages.dev/259

oojful5z6v.pages.dev/217

oojful5z6v.pages.dev/116

oojful5z6v.pages.dev/346

oojful5z6v.pages.dev/140

oojful5z6v.pages.dev/179

oojful5z6v.pages.dev/357

straty moralne co to jest